قدم به قدم مرا به کجا می برید ؟ اینجا فکه است ...

خدایا نمی دانم چه سری در این سرزمین هاست که هر کدام خاص و تک است اما همه مثل کربلاست .

در این چند روز مهمانی عجیب و با شکوه نمی دانم چه بر سرم امده که گویی در دل تاریکم پنجره ای از نور باز شده و از هجمه های نوری که به درونم  می ریزد نفسم بند امده و نفس درونم به غل و زنجیر کشیده شده .در فکه روحم انقدر رها بود که انگار قادرم تا خدا پرواز کنم . اما گنگ بودم و صداهای اطراف را نمی شنیدم و چشمانم مبهوت می نگریست و پاهایم نمی لرزید و استوار و متواضع بر روی شن ها قدم می گذاشت ...و گویی مرا اماده می کردند برای دوباره تازه شدن و با آمادگی برگشتن به شهر گناه .

شب اخر /گردان تخریب /

بالاخره فهمیدم این سفر برنامه ریزی شده و محکم تر از قبل برای من چیده شده بود ... چرا که بعد 3 سال که بالای قبر می رفتم و جرات رفتن درونش را نداشتم این بار جرات را به من دادند .شب که داشتم از گردان بر می گشتم به سمت دوکوهه ،چراغ های شهر دیده میشد و من ترسی وجودم را گرفت ،این زرق و برق شهر چه  ترسناک است ،نکند دوباره مرا بکشاند سمت خودش ؟!

در این سفر درک کردم سکوت چه زیباست ...

خدایا تنهایی در تلاطم جمعیت را نصیبم کن.